Çıkmaz sokaklarım vardı
Günışığına hasret
Sen yokken...

Sen yokken ben!
Kış ortasında
Yamalı bir hırka gibi
Giyerdim hayatı
Yarım yamalak
Mutluluklar yaşardım
Cılız mum ışıkları
Yanıp sönerdi de göremezdim
Gideceğim yolları...

Sen yokken!
Üşüyen yüreğime
Düşerdi mavi kartaneleri
İçim mahşer yeri gibi yanarken
Hiç biri ilaç olmazdı
Zihnimin yaralı yanlarına
Acırdı düşlerim
Ağlardı umutlar
Tutsak oldukları
Zindanlarda...

Sen yokken!
Gözlerimden
Yeşil vadi kuşları
Göç ederlerdi
Gözbebeklerimi
Acıta acıta
Veda bile etmezlerdi
Ardlarında bıraktıkları
Virana...

Sen yokken!
Bilincim
Kaybolmuş bir rüzgar gibi
Hoyrat davranırdı
Elimdeki son güzel anılara...

Sen yokken!
Sırrı dökülmüş aynalarda
Hayal meyal görürdüm
Bana ait sureti...
Aslımı bıraktığım
Anı
Elbet bulurum diye
Avuturdum kendimi...


Yüzüm gülerken
Bana biçilen
Açımasız o rolde...
İçime akıttığım
Gül damlası gözyaşlarımın
Nereden bilirdim?
Gülizara dönüşeceğini
Kırk yıllık
Suskun kaderime
Sen geldiğinde...

Esra TÜRKER - GÜL DAMLASI - İkibinondört