3
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1121
Okunma
Aslında çürüyen içim
Yüreğim buruşan
Bozulan yıkılan hep ailem
Eksik ve yok olmaya mahkum
Bu lojman
Lojman bir cehennem
İçine girince yüzüme vuruyor
Acilarin sicakligi
Ve soylesene cici kız
Küstah miyim
Hayalperest bir ruhum mu var
Saclarim dökülüyor
Bahçedeki yeni dünya gibi
Lojmanın duvarlarındaki çatlaklar gibi
Kırıs kırış suratim
Kömürlükte ki koku gibi pisliğin tekiyim gözlerde
Tren rayları gibi inliyorum
Yük dolu yillar geçerken
Gözlerim bahçedeki eski çeşme
Sımsıkı kapalı
Açamıyor çocuklar
Kapatamiyor yavrucaklar.
Simdi yikilan lojman değil ben Yıkan işçiler değil yıllar
Suç tren rayları değil
İçindeki acılar
Bahçedeki çamlar ne olacak ...
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz