Canım sıkıldı bugün…
Tozlanmış takvim yapraklarını eşeledim
Kıpkırmızı bir gözyaşı damlası duruyordu
Acısı hâla tazeliğini koruyan yaprağın üzerinde
Babaannemi kaybetmiştim o gün
Güneş dondurmuştu tenimi
Rüzgarlarda ruhum savrulurken boşluğa
İlk kez istemeden ağlamıştım
İçimde volkanlar patlıyorken gözpınarlarım alev almıştı
Ruhum ilk kez o kadar ağır yanmıştı…
Bir başka takvim yaprağının tam göbeğine ilişti gözlerim
Okyanusları resmetmişim minnacık gözbebeklerine
Tarihe not düşmüşüm “ilk göz ağrım” diyerek
Bal lokması kızımı kucağıma aldığımda
Bir başka takvim yaprağına bıyık resmi yapmışım
“Herif” diye çağırdığım oğlumun dünyaya gelişinde
Daha eskilere gittim dağınık takvim yaprakları içinde
Kâh bir hüzün damlamış sarı yaprağına mazimin
Kâh belli belirsiz bir boşvermişliğin sonsuzluğu
Boğuk bir nefes alışın ıstırabına düçar olmuştu kimsesizliğim
Bazı günlerin güneşli karanlıklarında yorulmuşum
Bazı mutlulukları resmetmişim yağan yağmur altında
Kar taneleriyle resimler çizmişim hayalimdeki varlık için
Ellerim bomboş kalmış bilememişim
Mutluluk denilen duyguyu demek tanımamışım
Uçurtmalar uçurmuşum masmavi gökyüzüne salarak
Düşmüşüm-kalkmışım arkadaşlarımla oynarken
Elim ayağım yaralanmış, gözyaşları dökmüşüm çocukça
Tozlu takvim yaprakları bana bakarken uzak zamanlardan
Yüreğim burkuluyor; hissediyorum
Hüzün kokan birkaç damlanın
Yanaklarımdan süzülüp düşmesini bekliyor takvim yaprakları
Her şeye rağmen yarınlar için yine de
Henüz kopmamış takvim yapraklarına
Mutluluk rüyalarımı serpiştiriyorum…

Metin Kaya İLHAN
Faroz
TRABZON