Seni sevdiğimin gerçeğini kimse değiştiremez
Hani bir habersizce gidişin vardı ya
Onun gibi işte...
Gidişini kimse değiştiremez
Hani bir çocuğun dizlerinin kanaması gibi
Onun gibi işte...
Canımı yaktı gidişin...
Geri dön desem dönebilecek misin ?
Ya da geri döndüğünde bana kendini affettirebilecek misin ?
Habersizce çekip gidişini unutturacak mısın bana ?
Seni seviyorum,beni affet,ben affettim desem...
Cevabın ne olurdu ?
Yine susmak ve gitmek olurdu...biliyorum...
Biliyorum...gidişinide,suskunluğunuda...
Hani bir bebek ciğerleri yanar,ağlar ya
İşte onun gibi...
İçimde ağlayan bir bebek gibi fırtınalar kopuyor
Sen hiç on sekiz yaşında oldun mu ?
Oldun...ama hissettiklerimi hissettin mi ?
Hissettin...peki hiç canını yakan oldu mu ?
Oldu...olduysa hiç empati kurdun mu ?
Kurmadın...
Çünkü kursaydın yaşatmazdın yaşadıklarını...
Ben anlamadım,belkide anlamak istemedim...
Hani yaramaz bir çocuğa uslu durması için bir şeyler anlatırsın ya
Anlamaz...boş boş bakar ve aynı şeyleri yapar ya
İşte onun gibi...
Onun gibi anlamadım...anlamak istemedim...
Hani bir çocuk en sevdiği oyuncağını bırakmaz ya
Bırakmaz...çünkü çok sever,kaybetmekten korkar ya
Onun gibi işte...
Bir çocuk gibi sevdim...bırakamıyordum...
Her an kaybedeceğim diye korkuyordum
Küçük çocukların oyuncağını kaybedişi var ya
İşte onun gibi...üzüldüm...ağladım...
Bir daha hiç bir oyuncağı o kaybettiği oyuncak kadar sevemez ya
İşte onun gibi...sevemedim...
Kimseyi...hiç kimseyi sevemedim senin kadar...
Şimdi soruyorum tekrar sana
Özür diliyorum,beni affet desem sana
Yeter bu kadar ağlatma beni kömür gözlüm
Bu kalp seni sevdi bir ömür boyu
İlkim,sonum...ve hep böyle kalacaksın...
Bir çocuğun annesine olan sevgisi gibi
İşte onun gibi...
Seviyorum seni.


Neslihan DİNÇ