Henüz beş yaşındaydım
Kendime ait bir gülümsemem
Bir köyüm,bir evim
En önemlisi küçük mutluluklarım vardı

Ne olduğunu bittiğini anlamadan
Kendimi vedalaşır gibi ağlarcasına
Mutluluklarımı geride bırakacak kadar üzgün
Çocukluğumu bırakacak kadar akardı yaşlarım

Gözlerim cudinin dağlarına
Gözyaşlarımı diclenin sularına
Kendimi mutluluklarıma
Kalbimi köyüme,sevdiklerime bırakabildim

Onsekiz yaşındayım ve herşeyin farkındayım
Seneler önce bir rüzgar beni alıp götürdü
Kendi topraklarımdan,kendi benliğimden
Kopardı sevgi dolu memleketimden

Ne kadar uzak olacağını bilsemde
Orda yaşadığımı bilmek
Mutluluklarıma hüzünlerimi bırakmak
Mem u zinin birbirlerine aşkı gibi

Dağ,taş,mezopotamya
Yetmiyor benim hasretime
Dinmiyor benim acım,gözyaşlarım
Görmeden cudiyi,dicleyi,çocukluğumu

Ölüyorum,gidiyorum uzaklara
Gidiyorum sonsuz diyarlara
Hiç görmeden memleketimi
Bedenim dondu,ısıttı sıcak kalbimi.








Neslihan Dinç