Bir süredir ortalarda bir Ekmeleddin ismidir, dolaşıp duruyor. Ekmeleddin aşağı, Ekmeleddin yukarı.

Adamcaazın ismir garip, bir o kadar da ironik çağrışımlar yaratmasaydı, görece daha az kendinden söz ettirecekti belki de. Hakkında "Onu tanımıyorsunuz, tanıdıkça seveceksiniz" türünden laflar edilmesine karşın, sadece ismi bile şimdiden ünlü birisi olmasına yetti.
Mavi Şaire de bu işin içinde hem komedi hem trajedi görüyor. Haklı.

Komik; çünkü bir kere isim etrafından kopartılan fırtına gündemi işgal etmiş durumda. Şu Ekmeleddin ismi yok mu; hani şaka yollu bir isme serzenişte bulunmak istenirse bundan "Ebuziddin" v.b.diye bahsedilir ya, Ekmeleddin de buna benzer bir isim gibi algılanıyor galiba.Şimdi bu isimden bir de seçim sloganı türetildi: "Ekmek için Ekmeleddin"

Kamuoyunda Ekmeleddin ismi ilk defa bu Cumhurbaşkanlığı seçimi vesilesiyle geniş ölçüde duyulur hale geldi. Ama elbette her şey isimden ve bu isim etrafında yapılan tartışmalardan ibaret değil .İsimden başka dudaklarda tebessüme neden olacak başka haller de var tabi.

Dünya liderliğine heveslenen ve bunun yolunun da Türkiye Cumhurbaşkanlığından geçtiğine inanan zat emrindeki terzilere kendisi için
ve ancak belirli bir süre göz kamaştırabilecek bir kaftan diktirdi. Cumhurbaşkanlığı seçimine dair yasal düzenleme yaptırdı. Meğerki böyle bir kaftanda kaç kişinin gözü varmış. Dağdan azan, bir yerleri sazan cumhurbaşkanlığına soyundu. Gel gelelim, kaftan sadece ve sadece bu zat için biçilmişti, diğerlerinin ya orasına ya burasına uymayacaktı; öyle de oldu ... Buraya kadar işin şaka tarafı.

İşin bir de trajik yanı var ki, tüm bu şaka tarafını bir yana attırıyor.
Yıllarca gerçeklerden nefret ettirilmiş, yalanın sarhoşluğuna bağımlı hale getirilmiş bir toplulukla seçimlere gidiliyor. Yalan ki, yalancının başı tarafından evirip çevirip gevelendikçe, onu dinleyen kitleler kendinden geçiyor. Yalan ve iftira tütsüsünü çektikçe ta derinlere çekesi geliyor. Sonuç: Soygun, hırsızlık, talan, keyfilik, yeni tip faili meçhul cinayetler, Türkiye tipi bir faşizm almış başını giderken bu aldatılmış yığınlar nerelere götürüldüğünden habersiz, binmişler bi alamete, gidiyorlar kıyamete. Kaftanını giymeye hazırlanan "sultan" özentisi ise toplumun bu uyuşukluğundan son derece hoşnut biçimde hedefine doğru mağrur biçimde yürüyor.

Çatıdır, kutudur derken, sonunda aday gösterilen peri padişahına gelince. Onu da "tanıdıkça seveceksiniz" teraneleriyle yutturmaya çalışıyorlar. Yahu seni tanısak nolacak? Cumhurbaşkanı olana kadar nerelerdeydin? Cumhurbaşkanlığı koltuğu konulunca mı aklına geldi tanınmak. Madem ki o kadar marifetliydin, şuydun, buydun şimdiye kadar nerdeydin? Kimse seni niye duymadı? (Kendi camiası müstesna) Senden bişi çıkmayacağı şimdiden belli değil mi?

Ve son olarak üçüncü aday zat-ı muhtereme bi göz atalım: Kazanamazsak da ortada görünelim, mantığı ile arzı endam eden bu vatandaşı ait olduğu bağlardan ayrı düşünmek mümkün mü? Sen onlarca yıl, bir yol tuttur, bu yolda kimseyi dinlemeden, ortalığı kana bula. Binlerce kayıp verilsin, onbinlerce kişi senin keyfi politikalarının da katkısıyla can versin. Sonra bu yolu terkettiğini ilan ederek, sütten çıkmış ak kaşık gibi hiç sıkılmadan insanların karşısına cumhurbaşkanı adayı olarak dikil. O kadar kolay mı? Madem ki barış diyorsun, hatta barışı tek taraflı kendi çabalarınla ayakta tuttuğunu söylüyorsun, daha önce aklın nerdeydi? Neden bu kadar kayıp vermeden, şimdiki barış güvercinliğine soyunmadın? Yoksa o katledilen on binlerce insan senin bugünkü günlere ulaşman için mi bir değer ifade ediyordu? Bunların hesabını vermeden bir yerlere ulaşmak ne denli mümkündür?

Gerçekten traji komik ama, daha çok da trajik. Mavi Şaire Sündüz yaralarımızı depreştirdi. Güzel ve nükteli şiiri tebrik etmek isterim. Sevgi ve selamlarımla.


Harabe tarafından 7/12/2014 3:28:05 AM zamanında düzenlenmiştir.