Ona Yanarım... (F.M.)-23.04.2014
.
Hayatımın ilk dönüm noktası 8 yaşımdaydı.
Suadiye tren raylarında Mavi Tren babamı aldı
Kabullenmek zordu, gözüm hep yollarda kaldı
Babamı doyasıya göremedim, ona yanarım.
.
Kendi çapımda akıllıydım, ama beynim yoruldu
Öğretmen oldum, bilmiyorum ki doğru muydu
Bu devirde hiç öğretmen olunur muydu
Hedefimi küçük tuttum, ona yanarım.
.
Hayatım dönüm noktalarıyla doldu taştı
Sıkınıtlar büyüdü de büyüdü, boyumu aştı
Evde yapılan hesap çarşıya uymadı, şaştı
Uhdelerim dağ gibi oldu, ona yanarım.
.
Seneler basitliklerle uğraşmakla geçti
Kader bana sıkıntılı bir ömür biçti
Ne kadar dense de, bu hayatı yaşayan seçti
Kayıplar dağ gibi oldu, ona yanarım.
.

Herkesi sevdim, değer verdim yanında oldum.
Çoğu zaman vefasızlık, anlayışsızlık gördüm.
Yine de egolarını tatmin ederken malzeme oldum.
Hala samimiyetim sorgulanır, ona yanarım.
.
Her zaman önce canan, sonra can dedim.
Onların derdini kendi derdim gibi bildim.
Fütursuzca sevdim, bir dediklerini iki etmedim.
Kimseye yaranamadım, ona yanarım.
.
Gönlüm ; sevgi , şefkat , ilgi deryası gibiydi
İsmini , yüzünü bilmediğini bile sevmeyi bilirdi
Sevdiğine, Cenneti dünyada yaşatmayı ilke edinmişti
Kimse gönlümü anlayamadı, ona yanarım.
.
Saf , düşünceli, ince ruhlu, mazlumdum.
Mütevazi bir ailenin aykırı çocuğuydum.
Annemin , hep gurur duyduğu oğluydum.
Merhametsiz olamadım, ona yanarım.

40 yıl , her zor anımda yanımda ve destek oldu
Bana anne oldu, baba oldu, büyüttü, okuttu.
30 yıl baş etti, ama yine de kanser eceli oldu.
Annemi doyasıya sevemedim, ona yanarım.
.
İnce düşünmekten beynim bitap düştü
Dürüstlüğüm cezalandırıldı, gönlüm küstü
Demek ki bunlar bana reva görülmüştü
Bu insanları anlayamadım, ona yanarım.