Aşk kelimelere sığabiliyorken,
Neden ayrılık bir türlü dökülmüyor cümlelere?
Şimdi yalnızlık içinde gece,
Sensiz kalkıp gidiyorum her zaman birlikte gittiğimiz yerlere.
Yokluğunda sızıp kalıyorum kuytu bir köşede,
Sessizliği bozan bir gürültü olur bedenimde.
Tekrar sokaklardan geçip eve geliyorum.
Bir türlü o eve sensiz girmek istemiyorum,
Yıllarca seninle paylaştığım sıcak yatağıma sensiz girmeye hazmedemiyorum.
Sensizlik ölüm gibidir, tek başına o soğuk esintilerin olduğu odada.
Her gece evden çıkıp saatlerce geri dönmem belki de bu yüzdendir.
Ayaklarım beni zorla götürür sensizlik kokusu sinmiş o eve.
Bazen birkaç dakikasına bile olsa hayallere dalar kendimi avuturum.
Her avutmam seni bir kez daha düşündürüyor,
Anlıyorum ki; UNUTAMADIĞIM oluyorsun.
Unutamadığım olduğundan isyan edip deliriyorum.
Bütün her şeyimi alıp gittin,
Gündüzlerimi gece, gecelerimi sensizlik ettin.
Aydınlık loş ışıklı evimin ışıklarını karanlığa boğarak gittin.
Haydi diyelim ben delirmiştim, ya sen neden gecelerime UNUTAMADIĞIM oldun.
Denizde bir damla su idi benim senden istediğim,
Sadece birazcık sevgi…
Sen ömür de ben ömrün olurdum bir tanem.
Sen gece de ben gecende unutamadığın olurdum.
Unutmak zor,
Zordur seni unutmak, UNUTAMADIĞIM.

-ERZİNCAN-
- 23.03.2014-

Maşuk Gültekin