sende kalsaydım çocukluğum
beyaz düşlerin kanatlarında uçursaydı
ölümü bilmeyen yüzüm
elim sende oynasaydım
saman yüklü kağnıların geçtiği yolda
takılsaydım masmavi gülüşlerin arkasına
çimlerde yuvarlansaydım
tepeden bırakılan bir sevgi yumağı gibi


bilmeseydim karanlık var zulüm var
suretimde adalet demeseydi serzenişler
pisi pisine ölenlere bakıp hayıflanmasaydım
takılp düşmeseydim yürürken hakka
gazlarını üstüme sıkmasaydı tomalar
hedef almasaydı polisler düşünceme
"gerçi göreviymiş onların,
emir erleriymiş!"


gerçeği ararken vurulmasaydı aklım
saçılmasaydı ortalığa kitaplarım
top aynasaydım arkadaşlarla
bir kara söğüde konsaydı topum
azarlasaydım tospağaya taş atan çocukları
arsız arsız gülmeselerdi yüzüme
şu arsız dayatılanlar gibi
"biraz demokrasi olsaydı
değil mi ama abi"


tek adam tek adam tek adam
lar
çıplak suratlarınızı görüyorum
demek ki içimde ölmemiş çocukluğum
heey!
daha nereye kadar
durun diyorum





3. 7. 2014 / Nazik Gülünay