dinlerim; toprağı
havayı, suyun maviliğini ta içimden
geçerim benden
omzundaki toz olurum
suyun mavisini koynuma alır
rüzgarları solurum

dinlerim; dünyayı
göğsünde eritmiş sabahı
gecenin soğuğundan kurtarırken hayatı
ağaçların yapraklarını tarayan yellere
salarım kendimi boşlukta süzülen
yapraklarla gelen özgürlüğe
sonra sen gelirsin yanıma
kalbini avuçlarıma alır
saçlarında uyurum
sessizce

rüzgarın esintisinde buldum
ufuklarında aradığım sevdayı
sensizliğimi alırım yanıma
gamzende ki bir kıvrım olur
gülüşünde ölürüm

dinlerim; gürültüsünü
şehrin, sessiz adımlarının özlemiyle
yanarım şulende
külsüz, dumansız
kendimden çıkartarak benliğimi
senliğinde kaybolurum

dinlerim; istanbulu
ezanlar okunurken üsküdarda
ayasofyanın kubbesine çıkar,
fatihin şehrine bakarım
senin aşılmaz surlarında can veren
ulubatlı hasan olurum

sonra
seni dinlerim ey yar..
şu gecelerin sevgisiz uykusunda
senin sabahında uyanırım
gözlerimi sensizliğin körlüğünden
çıkartırım aydınlığa
uçsuz bucaksız çöllerinde
aşkına meftun yoluna mecnun olurum

dinlerim seni ey yar
yalnız seni dinlerim
gülmemle seninle
ağlamamla seninleyim
eğer seninleysem söyle
daha ne için inleyim