senden bulaştı bil
üstüme karanfil kokulu aşk
bütün sokaklara,insanlara yaydım bende
aldım üstlerine yapışmış
umutsuzluk içeren ağır havayı


bahar nasıl doldu odamıza
leylak kolunu uzattı penceremden
başımda esiveren sevda yeliyle geçtim
başını eğ diyen alçak tavanlı evlerden
dayandım katlanılmaz gerçeğin sancısına
bilirdim ki önümde, arkamda sen vardın


çocuk sevgileri düşleri topladım hep
kırmızı dokulu çantama koydum
yüzümde her zaman bir çocuk güldü
ağlarsa o ağladı döven hayata
sesim aştı beni siz’e yöneldi
olgunlaştı buğday başakları


öyle özledim ki seni, çoğaldım, çoğalttım
sen olmaktan çıktın sen
bir Ferhat, Mecnun, Kerem oldun
sen için çıktığım yolda kalabalıklaştı insanlar
bakmadım kara ak derili, ırkı cinsi dini ne
sevdim; sevgilim oldu dünya’lı
aşkı aştım


şu kadarcık bir şeydi boyum
huyum nazlı bir kız çocuğu
anneden korkan, baba kuzusu
yenilmek istemezdim dalyede
yenilmedim hayatın ağlatan çehresinde
ince çizgiler çektim gülümsemekten
göz kenarlarıma
kıyısına ağzımın
gerçekten gülsün yazdım insan
kendi yazsın alın yazısını





29. 6. 2014 / Nazik Gülünay