Gülsem mi ağlasam mı dediğim hayatın
Kahır çeşmelerinden boşalan sessizlik
Kalem uçlarına vurulan anahtarsız kilitler
Göz kapaklarını ağırlaştıran zincir kirpikler
Ve bütün bunların tam tersine
Yüzümü güldürmeye engel olunmaz bir tebessüm
Kim diye sorma bildiğin cevabı bana
Bir tebessümünde yıkılan dağları mı
Bir tatlı sözünde kırılan kol kanadı mı
Kimseciklerin bilmediği
Bir tek senin bildiğin sorumun cevabını
Sen sorma bana

Gelirim dediğim yere geldim ben
Yüzümde garip bir gülümseme
Elimde bir tek gül ile
Saatlerce izledim denizi
Yakınımda uçuşan martıların çığlıkları
Sessizliği bozsa da
Gelmeyeceğinin
Şarkısını söyleseler de
Kulaklarımı sağar edercesine bana
Ve ben bunu bile bile
Belki bir umut uzaktan da olsa gelir görür
Yada ne biliyim belki ben görürüm diye
Öylece izledim denizi
Gelmedin
Göremedim gül yüzünü

Ve ben artık anladım ki
Sadece tatlı dokunuşlar da içimi cız latan sözler
Orada kalan anlamsız manalardan öteye gitmemiş
Sevgisizliğinin bedeli ağır bir yıkım oldu bilesin

Senle kendi adıma yaşadığı her şeyden pişmanım
Hemde deli olurcasına pişmanım
Geceler ve gündüzler boyu döktüğüm dillerden
Sana sebep karşıma aldığım
Bana senden çok değer veren insanlara
İyi yada kötü söylediğim sözlerden
Yaşadığım bu günden
Ve geçmişteki günlerden de pişmanım
O insanların hepsinden ne kadar özür dilesem azdır
Meğer sen benim sevda diye kabul ettiğim kavramın
Ta başın da yalanmış sın
Şimdi ben o yalanın üzerini çiziyorum
Adınla beraber
Yalansın.


UÇUK...