hüznüm hep gecelerin koynunda saklanıyor
gündüzlerle yabancılaştım
daha seninle birlikte mutlulukla tanışmadım
durmadan acılara selam veriyorum
anlayacağın unutulmuş bir ırmak gibi gözlerim ve seninle yıllanmış bir bedenim artık
görünürde ne bir güneş ne de bir yıldız var
başkalaştı iyice senden sonra huylarım
geceler sırdaşım, gündüzler düşmanım oldu
ironisi mavi bir özgürlük olan şiirler avutuyor beni
kan tutmuş gözler ve ellerimdeki kalem nasırları ile geziyorum yalnızlığın kaldırımlarında
tepemdeki güneşin yerini sensizliğin gölgesi aldı
odamdaki duvarlar sarı sarı ağlıyor bense gözyaşlarını boyuyorum beyaza
sigara kokan şiirler yazıyorum
sabahları görmüyor gözlerim gecenin dumanından
artık şarkılar da bahsetmiyor senden
tekrarlanmaktan bıkmış onlar da ne yapsam seni bana getirmiyor
şiirlerimde özgürce dolaşmanı izliyorum sadece
sensizlik satırlarımda dolaşıyor ve bastıkça her harfim acıyor
büyük bir sızı bırakıyor bende
dar ağacında asılı kaldı bütün hayallerim
hepsini bir bir boğuyor sensizlik denen illet
açık hedef haline gelmiş bir dart tahtası gibi dolaşıyorum
ayrıldığımız yer açık kalmış ve hayat beni hep oradan vuruyor...