Gönül Verdim Gönül’e


Söz dedi dönerim diye, söz verdi özüme
Döndü gibi dönmedi gönül verdim gönüle
Güvendim her kelimesine güldüm yüzüne
Ama işte dönmedi gönül, verdim gönüle.

Turnalardan selamı geldi, kendi gelmedi
Gönlüm fermansız kaldı gibi, yüzüm gülmedi
Ellerin diline düştüm de gönlüm bilmedi
Bekledim de dönmedi gönül, verdim gönüle.

Tufanı bir ayrı, kendi ayrı ızdıraptı
Sanki sazıma vurduğum ayrı mızraptı
Gözleri avcıları da avlayan mızraktı
Uslan demedim mi ben gönül, verdim gönüle.

Zeytinden kara gözleri, hilaldir kaşları
Esen poyraz mıdır bilemedim ki saçları
Kar tanesi kışları, güneş oldu yazları
Çaldıda seni benden gönül, verdim gönüle.

Uzundur parmakları, inci gibi dişleri
Ne aşıktır ne boştur, bir gariptir işleri
Yüreğimde yorganım olsun dedim kışları
Anlamadı bilmedi gönül, verdim gönüle.

Şimdi ben garip o da ızdaraplı hallerde
İntizar verdim duymasın, tek ıssız yerlerde
Yetim Mehmet sanma ki aşkın, sevdan dillerde
Gizlidir bilmesinler gönül, verdim gönüle.

MEHMET BABAYİĞİT
(YETİM MEHMET)

 

Mehmet Babayiğit