Biter bir gün en büyük sevdalar da biter.
Kapanır birer birer, hayal sarısı sayfalar.
Geriye ne bir umut kalır.
Nede bir ses...
Ve...
Bir Mecburi sefer başlar.
Hüzünler deryasına,
Hıçkırıklar arasında,
Son istasyondur şimdi yalnızlar garı...
Duyulmaz, gitmelere mecbur yüreklerde,
Duyulmaz artık ne bir inilti,
Ne de içli bir nefes...

Kaybolur gider bir adam.
Yalnızlık şehrinde gayri ihtiyari...
Sırılsıklamdır gönül mabedi.
Çal şimdi ey sevgili,
Çal gönlünce zafer Nihavendi.
Kim bilecek, kim anlayacak...
Bir yorgun serden geçti.

Bir dil sustu, acıya yenik,
Bir bülbül küstü, arsız güle yenik,
Kim diyecek intihara sürgündür bu gidiş,
Kim söyleyecek haklı boyun eğmiş,
Kim dur emri verecek nankör tetiklere...
Ne zaman vur emri verilecek, vicdansız yalanlara,
Kim ağlama diyecek Leyla’ya akan gözlerimize...
Kim itibar verecek, çalınan yıllarımıza,
Ağıtları kim yakacak, şerefi alınmış bu yetim sevdamıza...

Celal Şahbaz (yorgunkalem)