0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
812
Okunma
beyaz bir sayfa kulak vermiş
ve kalemim aracı olmuştu
seni bana kavuşturan
nice hasret satırını tanımaya
ne kadar ürksem de bu hale
mürekkep aynı renkte bakıyordu gözlerime
ve susmak ihanet geliyor
hislerim dökülmek için yer arıyordu
şairliğin arifesinde o duymadığın
seni seviyorumları her ana tasvir etmiş
hüznümün afyonu olarak,yine
o hüznün dehlizinden sunuyordum
manası sevda olan kelimelerin
o olgun meyvelerini döktüm peşine
belki seni doğuracak ikinci bir vaka dedim
karaladıkça gönlümün dilini
lakin çocukluk gibi
büyüdükçe sayfalarda ki kara leke
yokluğunun tek gerçek
ve sadece bu yokluğun aşk olduğunu öğrendim
5.0
100% (2)
