her daim menkıbe olmaya muktedirdi, aşk
lakin lafzı meşk değil hasretti
vuslatına erenler toz olup gitti
kalanlar ise meçhul bi çare olup beklemekli

mevzu dudakların lal kesildiği an ile
canda aranan dermanın olmayışından
yaşamakla yükümlü kader olunca
düşünceler top yekün arafta elbet

tarifine denk olur mu bilmem amma
birini ona yazılı şiirler içinde bekleyip
sazın dertli tellerinde gezinerek,
hayal mahpushanesinde yaşamak pekde çekilir değil

hele arzular bakışları ile
hali yek pare eden sevgiliye olunca...

ihtiyarlamış dalların dökülen yaprağı gibi
gözlerin arayarak eskiyen bakışlarında
gözyaşının deryasına kavuşmadan geçecek,
bir günün manası ne denli yanlış ise

bu halin yaşadığını söylemekte aynı
yarin olmadığı yerde yokluğun soluğunu
ciğerinde hasret hançeri olup saplandığı hissederek
ebedi göç günün beklemektir, bu

nitekim bu bekleyişe de o gün aşk denir
çünkü aşık aşkı da götürür
ve geçmişi ile menkıbe olup
geleceğe tozlanan sayfalara mürekkep olup sürülür