İstenmediğim yerde duramam
Tanıyamamışsın ki daha beni
Gölgemi dahi bırakmam
Silerim tüm bıraktığım izlerimi


Yaşanmışsa yaşanmıştır yaşanan
Tutuşsa da yürek aldırmam
Koptuğu yerden kopsun kopsun
Bizi birbirimize bağlayan urgan


Gelip dillerime söylenemiyor
Son sökük cümle
Kendine yeni bir oyuncak bul
Bul sevgili artık ben olamam


Küçücük göz bebeklerimden girdin içeri
Kocaman yaralar bıraktın
Yaşattın bahar günümde sonbaharları
Sevip sevemez görünen sen

Bir şeyler eksik hep
Bir şeyler öğreniyoruz hayattan
Hiç acınmadan yüreğini
Seversen kıramazlar sanırsın
Kırarlar acımadan yüreğini
Çığlıklar sessiz kalır
Bakarsın cam arkalarından
Tüttürürsün hayatı tüttürürsün
Tüttürürsün duman, duman sevgili


Boğazına yapışır yutkunamazsın tükürükleri
İki kişilik de dolaşır durursun
Uyumaya çalışırsın uyutmaya geçmeyen saatleri
Aldım gölgemi yanıma ardıma daha

İçinde durur sıkıntılar
Ne fazla seveceksin ne de az işte o kadar

Korkma be sevgili korkma
Alarak bir tecrübe hayattan
Giderim gölgemle ardıma bile bakmadan
Gömerim sevgimi
Korkma be sevgili kokma
Zararlarım kendi yüreğime.
Bak, bak yaşantına unut beni
Aldım alacağım kadar yaşamdan tecrübemi

Taşır bu yorgun ayaklar taşır
Yaralı gölgemle bu bedeni
Korkma be sevgili korkma.
.
.