Sen giderken ben
Ne oldum bilemezsin.
Güneşe isyan çıkartan gözlerin
Çünkü güneşin işgal edemediği ücralar
Kime kaldı zannediyorsun.
Oralar öyle miydi?
Şimdi bakıyorum da öyle değilmiş be sevgili

Sen giderken ben.
Varla yok arasını ölçtüm
Aşka aşk neşeye neşe katan günler
Şimdi zaman ayarlı bir bomba gibi patladı.…
Sen gülünce umutsuzluk tohumları kururdu
Şimdi sen giderken beni o tohumlara gömüyorsun.

Ne ekmek verdiğimiz kuşlar geliyor artık pencereye
Ne de kokusunu duyuyorum fesleğenlerin
Sahi ne oldu o fesleğenlere?
giderken onları da mı götürdün
Gel artık umut tohumları hayata gözlerini yumdu
Gel artık.
Gel ki tohumlar bahara kavuşsun
Gel ki tabiat kuraklığa karşı dirensin.
Gel ki bu beden kendini bulsun.
Gel ki damar kan görsün
Filizler tomurcukta tomurcuklar kundakta soldu
Takvimlerden bir mevsim kurudu
Ay perişan ve boynu bükük, yüreğinin yarısını gidişinde yitirdi
Ay artık yalnızlığı parlatıyor geceleri
Üşüyorum haziranda
Şimdi Ne zaman bir türkü duysam
Melankolik bir ruha dönüyorum.
Nietzsche doğru demiş be sevgili
Uçurumu sevenlerin kanatları olmalı diye
Senin gideceğini adam anlamış ya.
Beni düşerken çek hayat
Haberim yokmuş gibi
Kanatlarımı nereye koydun sevgili
Giderken almasaydın iyiydi.
Ne zaman gökyüzünden bir yıldız kaysa apansız gidişin gelir aklıma…

Sen Masum bir bebeği annesinin düşlerinden kopardın
Bir bebeği memeden ayırdın
Kendine nasıl bir pay ayırdın
Açım ben şimdi.
Gelsen söz
Balık bile kızartabilirim sana.
Bu kızgınlığımı unutabilirim.
Sen yeter ki gel.
Belki güleriz.
Gözlerimden bir damla yaş süzülür kor yüreğime
Şimdi yokluğunda her gece aynı yatakta ölüp ölüp
Milyon kez daha ölmek için diriliyorum uyanarak
Milyon kere aynı türküyü çalışıyorum
Sözlerini yeniden yazıyorum
Korkma acıları eşit bölüşüyorum
Payıma düşen karanlığı kemiriyorum şimdi
Gelsen iyiydi.
Belki ışıkları da açardım.
Sırf bir zerre umut gözlerimi gözlerinde açmaya
Zerreye döndüm
Kendime göre bir sendrom bulmalıyım be sevgili
Tıpta çaresi yok diyorlar
Daha bizi tanımıyorlar.
Gelsen ezberleri bozarız
Tarih yeniden yazılır
her zaman aşk kazanır
diyordu ya türkümüz…
Şimdi ne zaman bir türkü duysam notalar ağlar…
Ne zaman gökyüzünden bir yıldız kaysa apansız gidişin gelir aklıma…

Şairliğin acımasız bir hastalık olduğunu da seni kaybedince öğrendim
Çok şey öğretti yokluğun yanındayken sanki hep olacakmışsın gibi
Tıpkı aldığım nefes gibiydin ta ki kaybedince anladım yaşamadığımı
Yaşamım baharım meleğim gündüzüm nefesim her şeyimmişsin meğer
Gel artık ey sevgili yaşamla ölüm arasındayım,
Araftayım.
boşluğundayım..
Ne zaman gökyüzünden bir yıldız kaysa
Apansız gidişin gelir aklıma…
Şimdi ne zaman bir yıldız görsem Araf’a düşerim
Gel sevgili
Gelirsen dünya bizim olur
Uzay karanlığıyla kime kalırsa kalsın
Bize ne
Sen yeter ki gel.…


YAZAN:MEHMET HATİP YILMAZ

DÜZENLEYEN:ALİHAN DEMİR