şadiye ablayla sinemaya gitmeyi düşlediğim zamanlardı ;


ellerim paramparça
başparmak işte , işareti sorma işte
ne yanı göstersem bulut
nereye baksam , unut
çünkü umut daha çok seviyordu onu

dizkapağını gördü diye
çözüldüğünde diz bağı , tutasım geldi inan
olmayan trenlerini boşaltıp şehrin
kapatıp istasyonlarını
aynı yolduk biz umutla diyesim

hani cesaretlendirmek için keratayı
yalanımıza inandığımız an gibiydi , an
hırsın alabildiğine tokatladığı mevsimlerinde hayatın
değişiyorduk
dün paylaşamadığımız misket basitti artık
sivilce patlatmayı tartışıyorduk
iz bırakan andı oysa
umutla çaktırmadan yarışıyorduk

sigarayı paketle alabiliyorduk artık
aşk filan değil anlayacağınız artıştaki mevzû
özgürleştikçe garipleşiyorduk
ne teklif edebilirdik ne de kabul görürdü
sadece
ne zaman lafı geçse
umutla gülümsüyorduk .....
abi olduğumuzda ki çekiciliğe

bilmiyorduk ki kızarken sivilceye
saçlarımızla vedalaşmayı !

26.01.2008