Saat gece yarısını geçeli iki saat oldu,
Uyku desen firarda,
Yatak buz gibi,
Bir türlü uzanıp uyumaya çalışmak bile gelmiyor içimden,
Üşüyorum,
Adana’ ya yaz geldi ama ben üşüyorum...

Uyuyabildiğim nadir geceler de çığlık çığlığa uyanıyorum,
Uyuyorum dediysem, en uzunu bir saat.

Her gecenin sabahında güneşin doğuşunu izliyorum penceremden,
Sokakların yavaş yavaş aydınlanması,
Horoz sesleri,
Fırından yeni çıkmış ekmeklerin bakkallara yetiştirilme telaşı,
Bir taraftan da işe gidecek olan komşumuzun servise yetişme çabası,
Sonra kuş cıvıltıları sarıyor tüm sokakları,
Ezan sesleri,
Bazen ise biri öldü ise önce sela sesi,
Benim selam da bir sabah gün doğarken okunacak,
Biliyorum,
Hissediyorum bunu,
Bekliyorum...

Bazen yürüyüşe çıkıyorum,
Gezdiğimi sanıyor herkes,
Eğlendiğimi,
Benim bu şekilde mutlu olduğumu,
Kafama hiç bir şeyi takmadığımı sanıyorlar,
Güldüğüm zamanlar ise mutlu olduğumu sanıyorlar,
Acı, anlamıyorlar beni,
Ya da ben çok gerçekçi rol yapabiliyorum,
Bilmiyorum...

Saatlerce yürüyorum,
Hani vardır ya,
Çocuk bakkala gider ekmek almaya, dönüş yolunda parayı düşürür,
Sonra annesi kızınca gittiği yolu adım adım arar ya çocuk,
Bulmak zorundadır o parayı,
Ay başına kadar evdeki son paradır,
Bulunca kahraman olacak, annesi aferim oluma diyecek diye düşünür,
Parayı bulunca bunlar olacak diye hayal eder, yüzünde aptalca gülümseme ile,
Ve bulamaz parayı,
Ya rüzgar alıp uçurup gitmiştir,
Ya da yoldan geçen biri o parayı almıştır bile,
Yıkılır o çocuk,
Hem hayalleri, hem çocukluğu yıkılır,
Öyleyim işte ben,
Seni kaybettim,
Ve arıyorum,
Biliyorum bulamayacağım seni,
Ama, umut be işte...

Yalanlar üstüne kurduğun bu aşkı,
En dürüst,
En saf halim ile yaşadım ben,
Ama her şeye rağmen,
Seni asla af edemeyeceğimi bile bile,
Arıyorum,
Bulduğumda ne yaparım bilmiyorum,
Tek isteğim,
Selam verilmeden, son kez görmek seni,
Sarılmak belki,
Bilmiyorum,
Sadece çok üşüyorum...

Ömer ERASLAN 24.05.14 02:25