Kalem de öpülür
Yere düşünce

Düşününce yeterince anlaşılamadığımı buluyorum
Yaşam bir gündür, bazı saatleri uzun
Yirmi dört saatten fazlasını vaat ediyoruz
Kar her zaman güzeldi
Karda ellerin daha da güzeldi
Biliyorum yaşadığımız şuan pek çetrefilli
Pek anlamsız
Ama sonra
Sonrasıyla ilgilenmiyorum

Boğaz köprüsü
Şiirlerde hep güzel çıkar
Işıkları yeter bir şiiri baştan çıkarmaya
O mavisi
Üşüyenleri ısıtır en çok
Ama ben bulunduğum yerden şikayetçiyim
Taburcu edilemiyorum
Zebaniler nöbette
Oysa hayallerim var benim
En az sizler kadar
Uzaklara kadar uzanan düşlerim var, her gece gittiğim
Dönemiyorum, değişmeyi sevmediğim için

Yalanım yok, borcum da yok
Kendime sakladığım sadakatim var, sadaka gibi gelen
Benim gibi hiçbir işe yaramayan
Keşke doğru bildiklerimi daha güzel söyleyebilseydim

Bir de ilham veren şeyler var
Işıklar gibi
Ama bana karanlık daha çok peri gönderiyor
Tozu dumana katıyorum
Ortalık karışıyor
Periler uçuşuyor
Onların tozuna karışıyorum
Ama işlerine karışmıyorum

Kalem yerde olmasaydı
Daha güzel uçabilirdim

Sağ elimi rehin almasaydı kalem
Ben de gidebilirdim uzaklara
Uzaklardaki kötülükler görünmez
Ama hep yakınlardakine teslim olursun

Ellerimi tutmak isteyen ellerdi en çok çamuru bulaştıran
Bu yağmuru kim başlattı?
Bir avuç topraktık, bir kaşık yağmurda boğulurken
Çamurdan kaçılmazdı
En tepelere kadar sıçrayabilecek gücü vardı
Çekirge gibi
Üçüncüde hapsedilemiyordu
Günahları yıkamayla da geçmiyordu

Boğazımda biriktirdiklerimi ezberletmek isterdim
Suskunluğumun önemi yok
Konuşmamın da anlamı
Söyledim ya ilgilenmiyorum

Çok kitap biriktirdim
Çok hayal
Az hayat
Bir aşk, çok denilecek kadar fazla
Ve çok ayrılık
Ayrılıkların içinde ayrı düşemediğimizi üzüntüyle görüyorum
Yine de ölüyor unutamadıklarımız
Çok fazla yazacak birikti
Kalemin ucu yerde
Gövdesi yok
Beynimi esir alan her kelimeye biraz aşığım
Uzaklara diyorum; çekilebilirsiniz

Birikenlerin ağırlığı göğsümde,
Boğazım acıyor
Kemiklerim ben ölmeden başladı sızlamaya
Yaşlı değil, yaşayan bir ölüyüm ben
Ellerimden belli
Bu yüzden en büyük suçu onlarda buluyorum

O nemli soğukluk ele verdi kendini
Ve kendimi
Ellerimden ayrı düşünemezdim kendimi
Ama o kadar soğuklar ki
Yanmayı hak ediyorlar bu yüzden

Ama ilgilenmiyorum
O eller kalemin
Kalem ellerin

Burası karanlık
Şimdi korkunç şarkılar


Yirmi Bir Mayıs İki Bin On Dört 15 00
Nevin Akbulut