MAZRUF



Sarı saça yeşil göz, cemale damga pulu.
Bakmaya utanırdım bilirdim ki; balasın.
Eğer iznin olursa Bahtiyar emir kulu,
Geldi arz-ı hal vakti belki kaale alasın.


Diyeceksin: "- Sen kimsin? " Okuldan geliyordun,
İnşaat işçisine azığı bölüyordum,
Defter kitap döşünde "- Afiyet!" diliyordun,
Umarım düşününce hatırlayıp bulasın.


Beş yıldır düşlerimde resmini gezdirmişim,
Bana arka durmayan anamı bezdirmişim,
Kararın neyse söyle, durumu sezdirmişim,
İstemem dudağıma bir parmak bal çalasın.


Mecnun’a kızgın çöller, Ferhat’a kazma kürek,
Leyla ile Şirin’e yanıyor onca yürek.
Feride : "- He!" Diyesen, kedere kalmaz gerek,
Sevdamın hürmetine bize gelin olasın.


Kader ele yazmışsa; dayanılmaz acımsın.
Hemen yırt at mektubu dünya ahret bacımsın.
Rastgelirsek bir yerde bil başımda tacımsın.
Ya hayırlı, ya: "- Hayır!" Tez haberin salasın.


Çok düşünüp taşındım; sana ulaşmak ahtım,
Bildiğin bir garibim ne köşküm var ne tahtım.
"- Hayır!" dersen üzülme, soyadımdan Bedbaht’ım.
Lal olsun soran dilim avucumu yalasın!



Bahtiyar BEDBAHT




NOT: Hikayesine bknz.