Öznur KARAMAN ’a ithaf olunur




Küserek başını çevirme yana.
Sana yazdım bunu bir okusana.
Beğenirsen bir şey istemem ama,
Beğenmezsen ne yaparım ben sonra?

Bilirsin daima severim güzel.
Sevgimden saygımdan veririm özel.
Sen varsın dünyamda tümünden ezel.
Kaprisini erdir hitama, tez gel.

Sen yazdıklarımın büyük aynası,
Tüm sevdiklerimin ortak paydası,
Kıskanmak hakkındır! Yoktur faydası.
Baş tacım! Evimin gerçek kuması.

Kan çıbanlarımın sebebi başka.
Bilemez tabipler gelmeden aşka.
Lokman’ım otacım ilacım başta
Sen sür merhemimi bu ahir yaşta.

Güzelliğin sana Tanrı vergisi,
Dökemez eline su da gayrisi
Bilmem o hangisi bu kimin nesi.
Toplanıp gelse de bir etmez hepsi.

Kırk güzelin adı geçse defterde,
Baş köşedir yerin senin ciğerde.
Kısık ateş üstü bir kahve ver de
Kırk yılın hatırı kalsın bu yerde.

Onlara yazmışım iki üç satır.
Az biraz gerçektir çoğusu hatır.
Götür bu defteri rafına yatır.
Al gel kirpiklerin sineme batır.

Karaman’ım kurmuş burda otağım.
Sana yazılmış iyi ki nikahım.
Yastığım yorganım yünlü yatağım
Öz/nur’ um gururum kader ortağım.