hırs yoktu haset yoktu insanlarda

tüketim çılgını degildik

tabiata böylesine zarar vermezdik

okullarda ''ben siftah yaptım, karşı komşu yapmadı''diyen esnafı ögretirlerdi

şimdilerde öyle mi

dev avm ler esnafı nasıl bitiririm nasıl tek kalırım peşindeler


ne diyelim özlüyorum dingin o hayatları varsın fakir olsun gönüller zengindi

yürekler hoştu yoksullukta mutlu idiler


şimdi ne varlık içinde bogulan nesiller huzursuz mutsuz tatminsiz sevgisiz nankör oluyorlar


kutladım gönül sesinizi kaleminizi

duyarlı yüreginizi

Canım ya bence yanılıyorsun:)
Biz öyle zengin bir Ülkeyiz ki bir bak bakalım bizimkisi gibi zengin Ülkeyi nerde gördün?

Yıllarca başa gelenler yediler yediler yediler.....

Bitti mi? Yok..Şükür:)
Daha nice açları dıyururzu biz:)
Fakir ülkemin vatandaşının tek kusuru eve ayakkabı kutusu koymuyorlar:)

Ah be canım temiz yüreğine sağlık.

_______________
bağ bahçe çay kum bizimdi
cıvıl cıvıl bir güvercin sürüsü gibi
dağılırdık ağaçlara sulara
bir yerimiz kanarsa kül basardık
biraz ekmek biraz tuz yeterdi bize
türküler çağırdığımız dallar altında
biraz gök domates severdik


hayatı kurduğumuz küçük ülkelerde öğrendik
kendi kurallarımızı koyduk
hepimiz padişah, kral olduk
savaşmadık haksız yere
ağaçlar devirmedik
toprak vermedik
özgürdük
özgürdü ülkelerimiz
tek kusurumuz vardı yoksulluk
büyüyünce çaresine bakacaktık onun da!


8. 5. 2014 / Nazik Gülünay

________________________________-

Biz büyüdük, yendik de o yoksulluğu kısmen, ama eksilmedi koca kütlenin, tüm toplumumuzun yoksulluğu, her gün biraz daha artarak dağlar gibi yükselen yoksulluğu. Böyle söylüyoruz ama, kağıt toplayan gencin sırtını konteynıra dayayıp 500 - 1000 liralık telefonlarla konuştuklarını da görüyoruz.
Yoksa biz mi yanılıyoruz... onlar mı çok akıllı da, yoksa biz yaşamasını mı bilmiyoruz. Kafeteryalar ağzına kadar dolu, çoluk - çocuk maile doluşuyorlar; birer sandaviç yeseler, sadece o an 30-40 lira harcar ebeveyn. Su, elektrik, gaz, ev kirası giderleri; giyim, ısınma, okul ve taşıma ücretleri, akıl almaz bütün bunlar nasıl karşılanıyor, nereden geliyor bu değirmenin suyu?.... Çoğu aileler evlerinde yemek pişirmiyor, yanlışlıkla kapılarımızı çalıyor, komşuya lokantalardan gelen hazır paket yemek servisleri. Hemen aklıma geliyor bir mısırı ikiye bölüp çocuklarımıza pay ettiğimiz günler.
Evet her şeye rağmen o zamanlar çok mutluyduk, mutluydu tüm insanlar. Mutsuzluğun simgesi oldu, varlıkla yokluğun bir arada yaşanması. Ama insanlar aldırmıyor buna nedense, Nazik Gülünay.
Çocukluğumda çerçiler gelirdi, malları eşekler üzerinde tahta sandıklarda. Sabun, şeker, firkete, iyne , iplik ve daha pek çok ihtiyaç maddesi ve aksessuarlar satarlardı. Bir kalıpsabunun bedeli dört yumurtaydı.pamuk ipliğinde teşbih tanesi gibi dizili on taneli renkli şekerler bir yumurtayla alınırdı, Çoğu emtianın bedelleri ölçek hesabı, kuru üzüm, incirlerle, buğday ve mısır ile de ödenirdi.
Öylesi günlerde hep mutlu ve umutluydu insanlar. Her halu karda umutlarını kaybetmez, hedeflerini şaşırıp boşluklara düşmezlerdi. Demekki toplum o günkü yönetenlerinden hoşnuttu, toplumu yönetenlerde, gerçekten onları kalkındırmak, geliştirmek amacıyla yoğun ve fedakarca çalışıyorlardı. Giderek yönetimler yozlaştı, tabii onlara bakan toplum da yozlaşmayı kanıksadı, hatta hiç bir kusur saymadı. Bu gün acı biçimde yaşanan çöküntü, siyasallaşarak, yozlaşan anlayışsız, "ben" merkezli bağnaz yönetici ve yönetenlerin yüzünden.
Ne güzel olmuş nostalji kapsamlı şiiriniz. Beni de içine alıp götürdü. Esenlik ve mutluluk dileklerimle kutluyorum dost şairim sizi.
Kemal Polat

kempol tarafından 5/8/2014 1:02:15 PM zamanında düzenlenmiştir.