En eski türküleri söyler Yasemin
ayın gölgesinde
kurak yalnızlıklar eşlik eder nakaratlara
bir yudum suya hasret körpe filizler
baş kaldırır âdeta
her sabah sefasını süren güneşe karşı
İsyanla
Ah! Yasemin
İlansız efkârlar demle
dağıt hüznünü sayfalara






soğuktan üşütüp kaskatı kesilen çehrenin
uçuklar dudakları
Titreyen ellerinde kara kalemler
dokunur tabiâta
Dokunur yasak meyvelere
Nefesi kesilir yağmurun
Sararan teninde yeşillikler biter
Ah! Yasemin
Beyazlar yabancı sana
Siyahlardan ayrılık çiz sayfalara






Dirilir suskunluklar
saçı örgülü kız dillenir
Kocaman gözleri belerir
Çimen kokulu gamzelerine vurur akşam güneşi
Küskün olduğu mektupları okur bir bir
Kaybettiği kimliğini arar satır aralarında
İntihâr eder satır sonlarında
Düşüp kalır boşluklara
Ah! Yasemin
Yıldız kaydı yine gözünden
dilek tut
Göğün kalbine yalancı sanıklar çiz






Vazgeçilmişliğiyle haykırır
Nefessiz kalırcasına
ıslıklar keser soluğunu
Ah! Yasemin
Ayaz gecelere defnet büyüttüğün hayalleri
Körpe bedenler çiz yeniden
Belkiler üşüsün resmettiklerinde






Rüyâlarına kalıcı gelen kâbus
Kimin cebine sakladı ellerini
Kim tersledi koparılmış canını
Ayaklarını git/lere kimler diretti?
Ah! Yasemin
Göğün mavilerini kimler aldı avuçlarından?
Ayıpları kimler vurdu yüzüne?
Kalıcı hasarlar çiz sayfalara







Kimbilir,
Çalıntı sözler döktü yaşlarını
Yalanlar birikti aldanılmışlığında
Bahanelere sığınan zaman
Huzuru kim bilir nereye sakladı?
Ah! Yasemin
Göğsüne merhâmet kurşunları seken
insancıklar çiz sayfalara






İrkilmiş vedâlar kirpiklerinde
Yıllar nasılda sayıklattı sevdanı
Nefreti değiştirirsin her gece, yatmadan önce
Dûâlardan gecelik giyersin
Sabrın uyur, metânetin uyur koynunda
Azâd edersin günahkâr sevgileri
Ah! Yasemin
Hıçkırık saklı boğazına
Kimler dayadı hançeri?
Kimler ayırdı seni canından
Ürkekliğinle ağır bedeller çiz sayfalara






zєץиєp є¢є єяєи