Şimdi sen, herşeyden uzakta.
Bi haber yaşarken benden,
Ben senden ırak, şiirler büyütüyorum bu kentte.

Ben seni sevdiğim zaman,
Bu hayat bana vermiyor aman!
Geçen vakitler, boğazımda bir el gibi sıkıyor beni.
Nefes alamadığımı biliyorum.
Yinede seninle yaşadığımız onca hatıradan, vazgeçemiyorum.

Geceleri koynuma zehir dolu aşkını alıyorum.
Senden başka kimseye ağlamadım,
Her kapı çaldığında bin kere yerimden hopladım,
Belki sensin diye kapının deliğinden bile bakmadım,

İhanet mi demeli, yoksa koca bir terk ediş mi bu?
Kaç kurşun yedim sol yanımdaki emanet yüreğe.
Bilmiyorum belki de, çıkmaz bu beden seneye.
Bir kaç toprak,
Bir kaç dua ile uğurlarlar bir bilinmeze.

Sokaklarda dolaşan binlerce insanı izliyorum,
Belki bir kere daha görürüm diye,
Gözlerimi bile kırpmıyorum.
İşte böyle sevgili,
İşte budur bir şairin yıkışı.
Öyle bir kaç söz söyleseydin giderken, Unutmuştum şimdiden.
Ama sustun, anlatamadıkların beni öldürür derinden.

Oysa bir dönüş lazım ki şimdi bana,
Her şeye inat ” ben geldim” diyebilecek bir yürek.
ve hazırda bekleyen bir mezar ve birde kürek.