Hüsran Kapısı Açılır



Gözlerimizin den kanlar boşalırken
Neyin nafakasını ödüyor gözümüzün nuru
Enkaz yığınımız hüsran
Gönlümüzde ki aşk kökünden sökülüyor

Ne de olsa başaramadık;
Dindiremedik derinden sızlayan sızımızı
Üzmüşüz
Belki de üzülüp tüketmişiz

Ya sonra
Hafızamızda hüsran kapısı açılır ardına kadar
Kirpiğimizin gölgesin de cıvıl cıvıl koşan umudumuz ölür
Hayallerimizdeki aşkın tadı da acı olur

Kesilir içimizi parçalayan yüreğimizin sesi
Artık ne gidişlerin bir anlamı
Ne de bu aşkın bir adı olur
Ve boylanır her gece hüzün çiçeğimiz

Olmadı birkaç sevda gübresi serperiz toprağımıza
Islah ederiz laftan anlamayan vedalarımızı
Köküne birer kibrit suyu çakar
Kaçınılmaz olan sevda ateşiyle yanmayı deneriz

Öyle ya,
Dönüp de girsem düş bozgunu uykularına
Yokluğuna dirensem hiç yaşanmamış gibi
Seni unutmak zulüm değil ölüm olur !!!

Remziye ÇELİK
01.05.2014 Perşembe