Bu bir veda mesajı olacaktı ama kalem başka tümceler yazmaya başladı. Vedaya yakın anlarda ne söyleyeceğini bilemez, ellerini nereye koyacağını bulamazsın, telaşın gözlerine yansır. Ne zamandır kendimle sorguladığım hayat ve kader ikileminde çıkışı bulmak manevi değerlerin inancıyla daha kolay olsa da insani yanımızla kopmamaya çalışıyoruz. Acı ya da tatlı tadını alacağımız bir dakika bile önem kazanıyor. Ve yaşadıklarımız-yaşattıkları, bizi biz yapan her bir iz için, mutluluğu tatma sanatını bize bahşeden yüce yaratana çektirdiği acılar için şükrediyoruz. Her ayrılık başlangıçtır aslında yeni bir dönemin başlangıcı. Bu dönem ya mahşerdeki randevu için yola koyulmaktır ya da hayata dönüş için doğum sancısıdır. Hangisi olursa olsun kavuşmanın heyecanı ile yola koyulma zamanı…

Evet, sevgili dostlar bir süreliğine olmasını dileyerek sizlerden ayrılıyorum. Aranızda olamayacak, şiirlerinizi okuyamayacak olsam da hissedecek ve yürek gözümle izleyeceğim. Sizlerden tek isteğim beni için dua etmeniz, buna ihtiyacım olacak. Yürek damlalarım, şiirlerimi sizlere emanet ediyorum onlara iyi bakın lütfen.

Can oğullarım, canımdan öte canlarım, ben sizinle her zaman gurur duydum, olurda yanınızda olamazsam başkalarının da gurur duyacağı vatan evladı, eş, baba olun. Sevgimi her zaman yüreğinizde hissedip ondan güç alın, bilin ki bu yürek atmasa da sizi izleyecek ve uykunuzda okşayacak saçlarınızı. Sizi her şeyden çok seviyorum.

Ve adamım, ben sözümü tuttum şimdi sıra sende. “çektiğimiz zulüm yetmedi mi adamım…( adamım II ‘den )” , yetmemiş demek ki biraz daha sabretmemiz gerekiyor. Bir ömür beraberiz dedik, ölümüne sevdik ama örselenmiş kaderimizi değiştiremedik. Bana söz ver ağlamayacaksın ve kuvvetli olacaksın ki ben duyacağım, nefesini yanımda hissedeceğim. Fısıltıyla bana aşkı anlatacak, düşlerimizi çizeceksin yeniden. Yeminin bende, sen de Mor Kelebeği unutma adamım.

Bu şarkıyı her duyduğunuzda beni hatırlayın dostlar ve benim yerime de sevin hayatı. Belki bir gün ben de katılırım sizlere.

Hoşça kalın…