Ne idi kavgamız ne idi bölüşemediğimiz
Düşünmeden olduğu gibi kaleme akmak mı ?
Yoksa
Hayatım ve ben şiirlerimdeyim demek mi
Başladım çocukluğumda kağıtlar karalamaya
Ben olmaya yemin etmiş beni anlatmaya
Kısarak yaşantımı döktüm parça parça
Kırdım kalemi son deminde
Yaz melek dedim
Yaz

Anlat dedim susma
Susarak canın yanar acın büyür yara bağlar
İçindeki çukurlar köze döner
Söylemedim
Yaşantımı sahne ettim kendi içimde oynadım
Oyunlar taştı kırılmaya başlayansa kendi kabuğum
İşte o zaman
Aldım kalemi elime
Yaz melek dedim

İşte benim cesaretim
Eserim BEN
Yırttım attım bölük pörsük yaşanmış anıları
Çocukluğumda ki bir şelale aktı gönlüme
Benliğimi kaplayan şiir aşkı yazma aşkı
Dur diyemedim
Başladım anlatmaya
Bölünmüş yarım yamalak hayatın içi dedim
Yazmaya karar verdiğim o gün
O gün
Kara kaplanmış defteri yeniden açtım
Meğer
beyaza boyamaya karar vermişim ben
yavaş yavaş kelimeleri boncuk gibi sıraladım

Yeri geldi
Yırtışmış kağıtlarımı kuleye çevirdim
Kıramadığım engelleri kırmaya çalıştım
Her kelimemi bir damla yaşla çarptım
Sonu hiç düşünmedim batmak çıkmak arasında
Bocaladım

Ne şairim dedim ne usta
Ne de bir edebiyatçı
Yaz melek dedim
Sen acemice ak gönüllere

Sonramı ne yaptım
İçimde kalan sahneyi kaleme aldım
Ellerimi açtım
Gök yüzüne çevirdim gözlerimi
İşte bu
Başardın
Savaşını
ÖZGÜRLÜK senin
Gülümsedim
Yeni hayatıma