Senin bakışın beni çöllere düşüren
Senin bakışın çölde dervişi güldüren

Senin bakışın kan kusturur ey yâr!
Senin bakışınla hayat bulur âşıklar

Bir bakarsın ruh ayrılır bedenden
Bir bakarsın koparır beni benden

Bir bakışınla gönlümden silinir huzur
Bir bakışınla karanlıkta belirir nûr

Sen bakışında bebek kokusu aldığım lâle
Sen bakışıyla ısınıp aydınlandığım hâle

Sen ki yüreğinden nûr huzmesi yayılan giz
Sen ki gözlerinde yağmur bulutları taşıyan deniz

Gezegenlerin pervane olduğu şemssin sen
Yıldızların raks edip durduğu kubbesin sen

Dünya’daki aşıkları seyrettiğim mehtabım,
Uğruna dünyaları verdiğim baştâcımsın

Bir gelsen huzur deryasına dalacak gemim
Bir gelsen çözülecek yüreğimdeki gem’im

Vazgeçtim bana dönük bir tebessümden
Kır dök istersen, yanımda olsan yeter

Ne yağmurlardan geçebilirim, ne senden
Gözlerinden yağıp yüreğime dolsan yeter

Ömür biter son bakışını alıp gitsen
Ölürken yine tek hece bilirim:

Sen!..

Lütfi Karabıyık