Cesedin ağırlığı yoruyor ruhumu
Nefsin çilesi kırıyor umudumu
Ne vakit başımı kaldırsam semâya
Târumar olup tutuluyorum bu belâya
Gerçi korku ile ümitte görmüyorum bir beis
Gel gör ki mecâlimi tüketiyor bu yeis
Sonra diyorum uyan ey beden!
Titre ve kendine gel ölmeden
Dönüp bakıyorum beyhûde uğraş
O ahmakça koşturuyor canhıraş
Milletimle mâkus talihimiz ortak belki
Kendine zulmediyor, öteyi unutuyor belli ki
Ah diyorum, nasıl bir gaflettir bu?
Nedir içimizdeki şu ölüm uykusu
Uyan! Uyan ki bir nesil el bekliyor senden
Âtiyi geçtim, hiç mi haya etmezsin mâziden?
Peygamberin de tek değil miydi çıkarken yola?
Sen hâlâ ne diye bakıyorsun sağa sola
Mademki şüphen yok, Allah bize yetecek
Resulün vaadettiği günler elbet gelecek,
O halde kaldır sancağı düştüğü yerden
Son karakol omuz bekliyor bu yiğitlerden!

Halbuki nereye baksam meyyit güruhu
Korkma! Bir gün dirilecek yine millet ruhu..

Lütfi Karabıyık