3
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1520
Okunma
günlerden bahar günüydü
ağaçlar kendi gövdelerini suluyorken
güneşi kucaklıyordu yeryüzü
tebessümle bakıyordu zaman
kendi ruhunun tomurcuklarına
öyle ki
yapraklar kımıldıyordu sevgi ıtırcıklarında
yarışıyorlardı sanki
hangi tepe çiçeğinin sarmalayan teni olalım diye
yani kendi köklerindeki su kırpıntılarıyla sevişiyordu
açan bütün sevdalar
ama
kayboluyordu hayaller varsayımsız oluşumlarda
güneşin ışığını kucaklayan yeryüzü gibi
daralıyordu aşkın hücrelerindeki nefes
sanki
ruhlar bir o yana bir bu yana sürükleniyordu
bir çığlık çarpar gibi
kendi bilinçaltına isyan ediyordu yeşilin etekleri
yani
havaya karışıyordu
örselenmemiş duygu sözleminin özlemleri
acaba
hayallerin zamanı algılamayan bir tepe yırtmacında
aşk kendin olmak mı sevgili..
....
5.0
100% (9)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz