Viran olmuş ata-dede ocağın,
Ne insan var,ne camın da perdesin! ..
Yurdun mezar,kara toprak kucağın,
Nerde ninem,dede söyle nerdesin? ..

Şunu bil ki,bu ocağı sen yıktın,
Neyin varsa Gürsel oğluna tıkdın,
Gel diyorsun,bana yermi bıraktın?
Oysa köyde hakkı vardı herkesin! ..

Beni eve-toprağıma koymuyor,
Yüce Allah,sanır görüp-duymuyor,
Gürsel amcam harama hiç doymuyor,
Kaldı ise biraz daha ver yesin.

Dede oldu,girdi en son çağına,
Kendi ördü,kendi düşer ağına,
İnsan oğlu ne ekerse bağına,
Acı-tatlı,toplar bir gün meyvesin! ..

Son günlerin hiç aklımdan çıkmıyor,
Söylüyordun ’oğlan bana bakmıyor’
Zerre hakkı kimsede bırakmıyor,
Sorar bir gün Yüce Mevla,bu kesin.

Hatırlarsın,düşmüş idim pazaran,
Torun diye almamıştın nazaran,
Allah için geldim yine mezaran,
Kükrüyordun,çıkmaz olmuş bak sesin! ..

Zalimler elinden düşmüşüm dara,
Vekil ettim,Allah işim onara,
İrfani’yim,ben çekildim kenara,
İnsan olan bundan başka ne desin? ..

İrfan Gökdemir.
24 Temmuz 2003-Ardanuç

(Antoloji.Com)