Sevdirdin kendini,sen ey nazlı yar,
Terk edip bir mahsun kul ettin beni.
Altından paraydım yirmidört ayar,
Sattırdın ucuza pul ettin beni.

Niye düştün bu garibin kastına?
Rezil ettin düşmanına-dostuna,
Halı oldum yollarının üstüne,
Batırdın çamura çul ettin beni.

Edana,cilvene,nazına kandım,
Toy idim,ne desen hemen inandım,
Ben aşkı bilmezdim,çok fena yandım,
Yaktın hasretinle kül ettin beni.

Bir çiçektin açmaz oldun yazlarda,
Emsalin yok rastladığım kızlarda,
Aşıklar elinde,dertli sazlarda,
Ağlayıp-inleyen tel ettin beni.

Hasretim var kirpiğinde-kaşında,
Ağu yedim ekmeğinde-aşında,
Fırtına misali dağlar başında,
Hiç dinmek bilmeyen yel ettin beni.

Kurtulmaya harcadım çok çabayı,
Meğer fena yakmışım ben abayı,
Küstürdüm akraba,ana-babayı,
En yakın dostlara el ettin beni.

İRFANİ’yim,boyum aştı bacayı,
Uykusuz geçirdim nice geceyi,
Diyemezken iki sözcük,heceyi,
Aşkınla bir ’ehl -i dil’ ettin beni.

(Artvin. -mayıs 2003)

İrfan Gökdemir