Güneşim
Denizin karşısına geçsek
Uçan martılara yem atsak
Ağlayan maviliği gülümseyen güneş’i izlesek
Sonra
Sebepsiz yere
Gözlerimizden yaşlar süzülse
Birbirimizin yaşını silsek
Yıllardır sonu gelmeyen o şiir’in sonunu yazsak
Birdaha kaybetme korkusuyla sıkı sıkı sarılsak
Bitmeyecek olan düşler kursak bize dair
Birkez olsun konuşsak
Böyle susmak derman mıdır yüreğimize
Birbirimizi böyle delicesine severken
Ayrılmak mümkün müdür?
Her zaman bir umut var yüreğimde
Her an sana kavuşacakmış ümidiyle
Yaşıyor ruhum
Ağlamanın bir faydası mı var söyle
Güneşim
Her an seni kaybedecekmiş gibi korkuyorum
Ben öyle bağlandım ki sana
İnan ki sözlerin olmasa mutlu olamıyorum
Leyla ile Mecnun gibi ölümü bekleyelim dersen
Beklerim
Ama köze dönmüş yüreğinin başka birine bağlanmasından öyle korkuyorum ki
Ben seni içimde yaşıyorum
Birde unutursan mecnundan beter olur halim
Güneşim
Hasret bitsin artık gülsün yüzümüz.