Ölümüne severken...Sen,bırakıp da gittin...Şiirin kalbi,başlığında atıyor...Sever iken,derken,aslında devam eden ve çok da huzur veren bir sevda varken orta yerde...İşte,sen ki,beni ve sevdamızı orta yerde bırakıp da gittin...Kalakaldık,yüreğimdeki sevdayla başbaşa, bıraktığın yerde...Ama,herşeye rağmen,aşk vurulmuyor zincirlere işte...Aşk bu,saklambaç değil ki...Elma dersem çık,armut dersem çıkma misali...Ne zincirler,ne de dünyanın en kuvvetli manisi,engelleyemedi aşkı,yüreğimde de engel tanımaz aşk var hala...Şaire,dizelerinde,imgelere hüzün giydirmeyi ve onlara rol biçmeyi ustalıkla yapıyor...Tarzı bu...Yüreklerimizi de, hüznün sıcak renkleriyle boyayıp,savuruyor unutulmaz sevdalarımıza şöylece...Şaire,kabuk bağlamayan yaralar gibi,aynı temaları farklı yürek yankılarıyla dizelerde dillendirmede hayli başarılı...Ölümüne sever iken...(devam eden bir süreç vardı ortada,ama...Neden ve nereye gitin sen? )Başlığa sığdırdığınız anlamlar için tebrik ve teşekkürler..