Sere serpe uzanmış Marmara’nın koynuna,
İnci gerdanlık takmış, ince, sedef boynuna.

Dalgalara dağıtmış kıvırcık saçlarını,
Gözler önüne sermiş, yeşil yamaçlarını.

O gül çehre, âhu göz, o sevdâlı bakışlar,
Bir âfet-i devrân ki, gönüllere akışlar.

Gönlünün bahçesinde açmış rengârenk çiçek,
İstanbul kıpır kıpır, uçuşan bir kelebek.

Hülyâlı bakışlarla bakıyor uzaklara,
Kıskananı öyle çok, düşmesin tuzaklara.

Minârelerden göğe uzatır ellerini,
Meltemlere bırakmış saçının tellerini.

Sunuyordu gönülden emsâlsiz koylarını,
İnsanlar neş’e dolu, yapıyor toylarını.

Kalbini fethetmişti, Fâtih seneler önce,
Gönlünü vermemişti, bir daha hiç bir gence.

Yeniden giymiş kaftan, bezenmiş lâlelerle,
Güzel başı taçlanmış, o nurlu hâlelerle.

Saltanat görmemişti dünyâda böyle bir kul,
Ne kadar da mutluydu, sevdâlıydı İstanbul.

(16/04/2006 Erenköy)

Hâlenur Kor