Oykırımında kaybettim
Sesi büzüşesice öykülerimi
Bileklerini kestiler düşlerimin yol ortasında
Hiç bir ana yasal değildi
Kanun hükmünde bir firarname idi doğuşum
Peşkeş çekildim hayata
Cehennemden de kovuldum

Üç aşağı çık yukarı benim yaşlarımda idi celladım
Dedemden yedi bin yıl evvel yediler binbir dillerimi
Homojen bir kabilenin ayrık otu idi cesedim
En baş çobanın çıbanı eşeledi derimi
Kopan kanatlarımın yerinden yeşerdi
Dal budak saldı uyumsuz yumrum
Yumrularımla uyutuldum

Ellerim dişlerken boynunu toprağın
Sesimi gömdüm avaz avaz
Tabiatın anası ağladı
Babası zaten yok
Bir de sen

Yoksun
Sen yoksun diye koptu kıyamet
O incecik belinden
Haydi şimdi gel de sabret

Şimdi
Kızıl bir ağıt kovalıyor beni düşlerimde
Düşlerimde üşüyorum en çok
Köprücük kemiğim çatlıyorken
Beynimin çatısı sulara gömülüyor
Rüyalarında öldüklerim acılarına diyet istiyor
Gözlerim beyazlıyor en çok da
yaşlanırken uluorta
Saçlarımın feri kaçıyor dermansız dizlerimle


Kurşun bir bana vuruluyor
Bir sözlerime
Alıngan bir kafakarışıklığı
Karakola alınıyor
Cevaplar sürekli soruları doğuruyor
Yoksun
Luğun mu yoksa bu bulanık şehla dünya
Yoksa bakışların terkettiği bir gezegen kadar fazla mı yalnızlığım

Ey kanatlarıma kanaatkar sevgili
Yokluğunla

Çoksun



Ahirzamanmelegi
Saat onsuzluğu kırıp geçiriyor