BİR UMUTTU YAŞAMAK


Ölümler doğurdu
Tuz buz yürek ucunda
Kara
Kapkara
Çıplak yalnızlıklarla…


Asil ayrılıklar
Avuçları kınalı vedalar büyüttü
Ten kırağımızda


Sese battı
Bakışı kırık bir çift göze değdi
Emek direnişlerindeki göz bebekleri
Ve nadastan çıkmış elleri
Sanırsın havaya asılmış
Kendi bedeni üstünde haykırır
Susmadı
Göğü örttük üstüne
Maviyi giydi üzüm gözleri


Daha en başında
Hayatın
Aşkın
Direnişin…
Alev kapanı zılgıtlara sarıldı
Ah!
Feryadında bir ananın
Okşadı saçını, sel gibi gözyaşı


Haksızlığa miğferdi göğsü
Engellerin üstünde korkusuz
Mücadelelerde onurlu
Gülüşü çehresinde parlayan
Nasıl da babayiğit
Tek eliyle avuçlarken yaşamın yükünü
Ondandı
İki kirpik arası hep toprak kokusu


Yeşerdi umuda
Kuru daldı ciğeri
Yeşertti
Son damla nefesi de koşmuştu bu uğurda


Ah!
Ne perkave can iniltileri besledi
Çorak yarınlar, ya düşerse
Ya düşerse
Çocuk yüzlere
Korkusuyla…
Yılmadı


Zulasında en kıymetlisi
Zulası şefkate susak evlat yurdu
Zulasında çehresi kedere boğulmuş anası
Zulasın da onur, insanlık…
Ak günlere yürüyen binler, on binler, milyonlar bırakarak
Nereye gidersin be adam


Ardın masumiyet
Ardın acıya has tebessümler
Ve
Koynun karanfiller doluyken
Yaralı kokar
Ardın yağmur yemiş toprak kokar


Yalansın
Yalan…
Fanisin Dünya!
Yine de alamazsın
Alamadın işte!
Hala içimizde kor bir sevda
Bölünerek çoğalır


Bir gider
Bin gelirsin yurduma
Bakışını ıraklara yatırma
Huzura yat!
Sen ki,
Unutma!
Hala bizdesin…


NURGÜL OCAK