2
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
894
Okunma
Bir zamanlar tanıdığım iki göz vardı,
Her iki göz de zeytin gibiydi.
Gözlerim ikisine meftun olurken;
Ben de gözlerimle beraber, o iki gözde kayboldum.
Gözlerim bütün ışığını onlardan alırdı.
Bir gün ne hikmetse, her ikisi de yok oldu!
O gözleri kaybeden gözlerim, gözsüz kaldı.
Yasta olan bu gözlerim, önünü dahi göremezken;
Her gelen mahluka sual eder oldu:
’O ikisi gerçekten göz müydü?’
Ey dostlar beni anadan doğma, amma sanmayın!
Aslında ben kör değildim, büyülü misafirlerim geldi!
İşte, o misafirler gözlerimi alıp götürdü!
Ne kendisi geldi, ne de gözlerimi bana geri verdi!
Kim bilir belki de, böylesi daha da hayırlıydı!
HARUN TAŞDEMİR
5.0
100% (4)
Cevap Yaz