Ben senin en çok ben yanını seviyorum..
Gözlerinde gördüğüm beni..
Senin içinde ki o derin sevdanı seviyorum...
Ben seni sende kendim olabildiğim için seviyorum.
Alışkanlık diyorlar.
Bir insan hiç alışkanlık olur mu? Olmaz...
Ben bana iyi gelecek şeyle alışkanlıklarımı ayırt edebilirim.
Sen sevdasın baştan aşağı.
Bana kendim olma şansını veren ilk insansın..
Kalbimde olup kalbinde olduğunum..
Seni seviyorum sevgilim.
Çünkü her sabah bir saat ertelediğim alarmı hiç ertelemeden uyanıyorum.
Güneş odama girerken bana gülümsüyor bende ona,
Sonra banyoya gidiyorum musluğu açıyorum,
Suyun sesi o kadar güzel geliyor ki,
Durup suyun sesini dinliyorum..
Mesela işe gitmek için arabama biniyorum.
Trafikte bir sürü olay oluyor sinirleneceğim.
Ama ben gülümsüyorum. Sen yanımdayken bir şeye sinirleniyorum.
Sonra sen bana bakıp gülümsüyorsun, gülümsüyorum.
Sen beni iyi eden insansın.
Sen hayatımı güzelleştirensin,
Çünkü Aşkın gönlüme iyi gelen tek şey.
Beni seviyorsun ya ihtiyacım olan her şeye sahibim.
Yine seni öpüyorum en güzel yerinden, gülümsemenden.
Ben seni hala bugün de çok seviyorum.
Yarın da seveceğim.
Beni sevdiğin sürece değil, beni sevmesen bile sevmeye devam edeceğim.
Yani demem o ki sana karşı olan sevdam karşılık beklemiyor.
Günlük değil.
Seni ömrümce seveceğim,
Çünkü öyle işlemişsin ki içime sanki dünyaya gelmeden önce bu aşk için Allah’a söz vermiş gibiyim.
İzninle sevgilim emanetimi sağ salim götüreyim.
Ben senin bu sevdanla ölmeliyim...