Sen gidince bütün şehir karanlığa bürünüyor,
Şehrin tüm ışıkları sönüyor sanki,
Güneş doğmaktan vazgeçiyor,
Ay elini ayağını çekiyor sanki dünyadan...
Sonra ben anlıyorum ki,
Güneş değilmiş benim dünyamı aydınlatan,
Güneş değilmiş içimi ısıtan,
Ay değilmiş gecelerime ışık saçan,
Senmişsin günümü ısıtan gecemi aydınlatan...
Senmişsin bu şehrin karanlığına ışık saçan.
Şimdi sen gittin gecelerim karanlık,
Günlerim soğuk,
Şehrim zindan...

Kimse öyle bakamayacak bana,
Çünkü ben kimseye sen olma şansı vermeyeceğim,
Sen başkaydın ve hala başkasın,
Hep başka olacaksın...
Oysa ne çok isterdim sen giderken gitme demeyi,
İliklerime kadar hissettiğim bu büyük aşkı terk etme demeyi..
Ne olacak şimdi?
Bu büyük aşkı ayrılık mı temizleyecekti yani?
Planımızda yoktu bu,
Hani son nefesimde son gördüğüm olacaktın?
Şimdi kimin sonu olacaksın?

Sen gidince güneş neden doğuyor,
Ay neden beliriveriyor anlamıyorum..
Bencillik değil bu,
Belki de sencil olmayı seçtim hep..
Güneş doğsa da soğuk bu şehir,
Ay çıksa da gökyüzünde karanlık, gecelerim zehir..

Sen gidince yaşanmaz oldu bu şehir,
Nefes aldığım her yere fazla geldim,
Düşüncelerim,
Duygularım,
Hissettiklerim ve içimde ki senle,
Fazlalığım artık bu şehre...