Belki de vakti çoktan gelmiştir
Çekip gitmenin.
Yol yakınken hatta uzak dahi olsa
Hükmü sürerken sessizliğin.
O sessizlik ki yürek burkan,
Buram buram iç sızlatan.

Ne yakarışlar kâfi gelir gönülden süzülen
Ne de sevgi yetti gönüllere sızan.
Anlamak ne mümkün
Anlaşılmak adına ümidi çoktan yitirmişken
Varsın geçmesin sözüm.

Bitmek bilmez afakî umutlar
Neye yaradı ki tüm bu yersiz uğraşlar.
Yılları kattım yollara
Direnmedim mi ömrüm boyunca
Dile gelse de tüm biriken
Yok ki tek dinleyen.

Soramam neden
Bilsem de kalben.
Ne kelamım yeter
Hicap etsem de neye yarar.
Gölgeler oynaşır karanlıkta
Karanlık hüküm sürer izbe ruhlarda.

İnsan olabilmenin gayretiyle
Yaşadım hep O’nun himayesinde.
Bakar ve görmez insan denen
Duyar ama dinlemez
Eder her daim gönlü talan.

Ne gerçek ne doğru
Söz verdim kendime,
Yürümeliyim yalnız olsam da bu yolu.
Kâh dik bir yokuş kâh uçurum
Kıyısındayım işte hayatın.