hikayeye başlanılan en üst katın balkonundan yazıyorum şiiri
boşluğa ve hiç kimseye




boşluklar beni doğruluyor
güneşin demirlikleri bronzlaştırdığı bir öğle vakti
beyoğluna tutunuyor hayat




hikayenin şiirle oynaşması
bir hayli uzun sürüyor zihnimde
ne zaman gideceğim diye bakıyorlar bana
ne zaman birbirlerine karışacaklar diye bakıyorum kendilerine




yüksek topuklu bir kadın karışıyor
perdeleri sigara dumanından sararmış odanın tahta zeminine
bizim bakışmalarımız arasından
süzülüyor beyaz bir güvercin
boşluğa ve hiç kimseye




hikayenin kendi gizli bölmesinde zulası
şiirin kendi içindeki tutarsızlığı
çıldırtıcı bir ahenge dönüşüyor
ikindinin çöreklendiği vakitlerde




asırlık bir acıyı ballandırıyor
batan güneş
geçen zaman
susan kadın
beni tekrarlayarak kabuğunu deliyor şiir




ekşimsi insan terinin yayıldığı merdivenlerde
kükürt ve küf kokusu




hikayede alçak gönüllü bir kadın
şiirde yüksek ökçeli bir adam
apartman boşluğuna ve hiç kimseye






Di_Kapak