Ne zaman gözlerim dolsa kapımı çalan ilk O, oldu
Dayanamayıp kederden yıkıldığımda yere; kaldırdı
Kahır dokurken yüreğim;
Annemin eli değmiş gibi saçlarıma, yüreğime dokundu;
’Üzülme Rabbin yeter’ tecellisiyle...

Bazen şefkatli bir eldi yaşımı silen
Bazen susuzluğuma bir bardak su idi...
Ümitsizliğe düştüğümde bir dostuyla;
’Allah affedicidir’ davetiydi..

Alemlere rahmet Peygamberinin dilinden;
’Bir adım gel on adım geleyim’ buyurdu
Ezanı Muhammedle felaha çağırdı günde beş vakit
Irakları yakın edip, ayet ayet indi yeryüzüne
Sebepler vesileler halketti...

O, hep benimleydi
Bütün nankörlüklerime, unutmalarıma rağmen...

Merhameti sonsuz
Bağışlayan, esirgeyen...
Kimsesizlerin kimsesi, yalnızların yoldaşı
Benim yegane dostum, tek sığınağım

O, varsa alem vardır,
O, yoksa başka ne vardır!
(c.c.)