içimde bir çocuk durmadan ağlıyor
çekiştiriyor zamanın libasını
üryan bir yalnızlık öpüyor
tıpkı ben gibi tıpkı sen gibi
bileklerimde birkaç damla göz yaşı



kuşlar ölüyor özgürlüğün yasaklarında
içimde dinleniyor yasak zamanlar
tutuklu küstah bir yabancı gibi esiyor sızım
ve geçmiş demir perde gibi iniyor
avuçlarımdan bir karış daha aşağıya



dökülür yeryüzüne ölü kuşların kanatları
kırkılan umudun yasını tutar kuzuların sessizliği
iğde dalına asılır dilek çaputları
ve içimde bin çocuk ağlar bizmiş gibi
savaşın gölgesine sin/miş



şiirler dilinde cemre ateşi gibi yakıcı
suya yazılan ağıt gibi hafif
dilde dem almış sözler gibi kırgın
ömrün dik yamacında iki büklüm yaşlı
avuçlarımdan bir karış daha aşağıda zaman durgun


içimde bir çocuk ağlıyor
sessizce yas tutuyor zaman
ve riyakar bir ömrün avucu kadar yakıcı bir gece fısıldıyor
o an üç sihirli gizem dilimde cemre fışkırıyor
masumiyetin dudaklarından dualar dökülüyor



mahmudiye düzkaya