Vedalar hep açıtır insanın canını,
Ne var ki bende her veda ayrılık değildi.!
Tıpkı her sevginin sevgi olmadığı gibi..
Bizim gibi iste;
Sen hiç sevmedin ama ben hiç veda edemedim sana..
Sen ne yaptın.?
Ben sevdikçe sevilmenin şımarıklılığını yaşadın,
Ben özledikçe sen saniyelere saliseler ekledin...!
Ben sana dokunamadıkça sen aramıza setler inşa ettin,
Ben sevgimi büyüttükçe sen gönül bahçemi talan ettin...!
Daha ne olsun be sevdiğim;
Hep ben demekten yorgun düştüm sayende....
Bu kadar mı zordu; sustun öylece....
O suskunluğunun bedelini bana ödettin yine..
Son söz senin bende kalmasın dedim;
"Gidiyorum izin ver"der gibi baktın gözlerime...!
Ve yine bana düştü son söz;
Yüreğinin kapısını açmayan imkansızım,
Bana sormadın ki gelirken, giderken soruyorsun..
Bitirmemi bile beklemeden sen öyle bir gittin ki;
VEDA’sız kaldı ayrılığım..
Yolun açık ola sevdiğim "ELVEDA" bu saatten sonra...
S.K.