"Hani o bana verdiğin güller vardı ya,
Bir kutunun içinde özenle sakladım..
Her bir yaprağında geçmişimiz, hayallerimiz,isyanlarımız,
Ve en çok da benim aldanışlarım var.."

Ey sevgili...o güllerde,en çok,benim sana aldanışlarım var...Ve,aldanır insan yüreği...insani bir özelliktir bu...ve,o güllerde en çok,yaşanmışlıklar var...

"Ben nasıl eski ben olamıyorsam sende unutacaksın kimliğini..
Bu kadar mı acı verdim diyerek afallayacaksın bir süre....
Nereye baksan beni görecek gözlerin,
Bir gül dahi tutamayacak ellerin.."

Ve,unutulacak,birlikte oluşturduğumuz kimliğimiz...Soru ve endişelerle başbaşa kalıp,soracaksın kendine ey sevgili hep "bu kadar mı acı verdim"diye..hep beni göreceksin heryerde ve o ellerimi tutan ellerin asla bir güle bile dokunamıyacak,o gül sevdiğim diye...

""Geri gelmem gerekiyor"deme sakın,
İşitmiyor artık kulaklarım,
O kutuyla birlikte herşeyi sana iade ettim..
Şimdi vicdanın ve siyah beyaz resimlerle baş başasın...!"

Ey sevgili,artık gemileri yaktık ve dönülmez bir ufkun akşamındayız...O güllerle iade ettim bize dair herşeyi..Seni,vicdanınla ve siyah beyaza sarmalanmış resimlerle başbaşa bırakıyorum...

Bir veda mektubu geçti dizelerin içinden...Irmaklar gibi sessizce...gecenin matemi gibi acıtan...gemiler yakılmış,sevdaya dair herşey bir kutudaki güllere ve gözyaşlarına sarmalanmış...Huzur yerine acı veren bir sevda,aşk mezarlığına uğurlanırken,iki kişi var bu cenazede...Biri seslenen ve acı çeken,diğeri de sevgisinin kadir kymetini bilmeyen sevgili..,Ve,vedalar acıtır yürekleri...Savruluruz ve yaşam devam eder,sargıların içinde kabuk bağlamaya başlayan acılarla,hatıralarla,hasretlerle,vicdanlarla..siyah beyaz fotoğrafların solmuş görüntülerinin soluk ışığında sessizce...

Tebriklerim,vedalara dair bir zaman dilimini betimlemenizdeki ustalığa ve tercüman oluşunuzaydı,gemileri yakmış yüreklere...