3
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1158
Okunma
Kopup giden bir fırtına
Çıldırmış adeta gökyüzü
Hiç olmadığı kadar isyanlarda.
Hükmederken insan denen vefasıza
Ve hınca hınç kaynamaktayken dünya.
İsyan ve evren
Yağmur ve insan
İnsan ve yaşattığı şiddet.
Ne aşk ne vefa ne de minnet
Sadece kin ve hüzün
Ve bir o kadar nefret
İzdüşümündeyken gönlün.
Soluk benizli bir yeryüzü
İşgalinde o ebedi isyanın
Çoktan yitip gitmiş masumiyet
Unutulmuş kalplerdeki boşluk.
Sayısız masum çocuk ve kadın
Dile gelse neler kopar bağrından.
Düzenek tutarsız,
Yılgın ve istikrarsız.
Deminde acılar
Derinlerden yakar.
Can borcu Yaradan’a baki
Kavuşulası günler düşler ötesi.
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz